To, że milczę, nie znaczy, że nie mam nic do powiedzenia.

Jonathan Carroll

No właśnie. Czy to, że stoję w Twoich drzwiach i nie jestem w stanie wydusić z siebie słowa oznacza, że tak naprawdę nie mam ochoty Ci nic powiedzieć? Nie Kochanie, ja naprawdę chciałabym Ci powiedzieć wszystko, tylko po prostu nie mam nerwów ze stali i moje ciało jakby nie chce reagować na podszepty duszy, która racjonalnie usiłuje wytłumaczyć mu, że powinnam z siebie wyrzucić wszystko. I ostatecznie nie mówię nic. Uwierz mi, że gdybym tylko mogła, już dawno wiedziałbyś o tym, co tak naprawdę myślę za każdym razem, kiedy Cię widzę. Dzisiejsza próba kończy się tak jak każda poprzednia i poprzestaję na powiedzeniu bezsilnego „cześć”. Kajam się w myślach za moją głupotę i brak odwagi i dzielnie prę do przodu, kiedy ustępujesz mi miejsca w drzwiach, gestem tym zapraszając mnie do środka. Nie jestem pewna, czy dostrzegłeś rezygnację wymalowaną na mojej twarzy, która zastąpiła panikę i przerażenie. No dobra, dochodzę do siebie. To spotkanie miało być tym ostatecznym, a tymczasem wyszło tak jak zawsze. Nie ustaliłam nic. Tłumię w sobie żal nad własną bojaźnią i zaczynam cholerną konwersację o tym, co zwykle, tak samo normalną, jak zwykle. Nie wiem już, czy kiedykolwiek będę w stanie przełamać się i podjąć temat, który gryzie mnie od dłuższego czasu. W taki sam sposób, w jaki Ty podgryzasz moją niezachwianą pewność siebie i świadomość własnych uczuć. Nawet jeśli sam o tym nie wiesz. Nigdy jeszcze moja sytuacja nie była tak skomplikowana.

Kiedy się żegnamy, nadstawiasz policzek, w niemy sposób żądasz, żebym złożyła na nim pocałunek. Kochanie, nawet nie wiesz jak bardzo chciałabym, żebyś podał mi jak na tacy swoje usta, swój tors i jeszcze kilka innych części ciała. Nie wiesz i wnioskując z tego, co się dzisiaj znowu wydarzyło, nigdy się nie dowiesz. Nie mam odwagi.